lunes

uno, dos y tres

Como no me prestas ni si quiera una palabra para empezar, lo siguiente no es personal, es una letra al azar, un mal estar general.

Pues no haces más que provocar mareas que vienen y van, que vienen y se van, que empiezan sacudiéndolo todo desde la primera partícula de bello que pueden encontrar, perfilando cualquiera de mis extremidades, hasta la esquina más intima de mi sistema interior central.

Dímelo miedica, dime que hay hielo, que se está helando la distancia de cordialidad que nos guardamos por mutuo acuerdo inexistente. Es que me sumerjo, cierro las persianas para que no entre tu luz, aprieto con fuerza aquello que no se puede romper, me convierto en aceite para esquivar tu agua…

Y acabas entrando escarabajo, te tiras a mi densa piscina con los ojos cerrados, y es que te vas a dar tal coscorrón contra mi caparazón que vas a salir disparado, vas a llegar a Singapur en cohete, y una vez allí rezarás una y mil veces convertirte en un fantasma, para poder esconderte tras tus sábanas mientras yo me sigo enredando en mi edredón.

Dímelo gallina, dime que hubo un incendio, que solo quedan cenizas, que quemaste hasta el último rastro de afecto, hasta el último pétalo de vida. Da la cara, no te escondas bajo la excusa de mi inexistencia, hazme ver que solo hay fuego y dejaré de escupirte así.

3 comentarios:

Anónimo dijo...

Que agressiu, quina força... m'agrada.


Et trobo a faltar aquesta nit... avui has caigut abans que jo eh! em sento orgullosa de mi mateixa xD

petons videta,
ens veiem d'aquí 7 hores :)

Anónimo dijo...

Jajajajaja
Sort que em fas riure cada dia xDDD
"Mª Josep, trobo sospitós que haguem faltat les tres el mateix dia, ja has comprovat les justificacions? mira que si la firma és falsa... :)"

apa, ens veiem d'aquí... mitja hora!

Howard Roark dijo...

La noieta de dalt, i princesseta meva (ara més del pessòl que mai) m'ha donat poders pel quals puc escriure aqui dins (almenys així ho he malentés)

Avisada estàs.